یکی

یکی از علمای فاس آمده بود تهران. در مسافرخانه پول هایش را می دزدند. او هم هیچ کس را نمیشناخته و مانده بوده که چه بکند. به فکرش می رسد که برای تهیه پول،فرمان امیرالمومنین به مالک اشتر را روی یک کاغذ اعلا با خط عالی بنویسد و به صدر اعظم وقت هدیه کند تا هم او را ارشاد کرده باشد و هم خود از گرفتاری رها شود.

شبی یکی از بزرگان راه حق خواب دید که در راهی می رود که یک فرشته در برابر او ظاهر شد و گفت:عزم کجا داری؟

پیر گفت: عزم من رفتن به درگاه خداست.

آن فرشته گفت آخر شرم دار                         تو شده مشغول چندین کار و بار

این همه اسباب و املاکت بود                        پس، هوای حضرت پاکت بود

کار و بار خویش می داری عزیز                       قرب حق باید به سر باریت نیز

این همه لنگر ز تو آویخته                               چون شوی با نور حق آمیخته؟

فرشته گفت: تو که این همه مال و منال و تعلقات دنیوی داری، چگونه با این همه بستگی ها و دلبستگی ها می خواهی نزد خدا بروی؟ رسیدن به حق کار سبکباران است.

پیر درویش از این سخن فرشته سخت به تشویش شد. روز دیگر همه دارایی و هستی اش را در راه خدا داد و یک پاره نمد برای خود باقی گذاشت.

چون شب دیگر بخفت آن پاکباز                       آن فرشته در رهش افتاد باز

گفت : هان! قصد کجا داری چنین؟                  گفت: قصد قرب رب العالمین

فرشته گفت: تو با این نمد می خواهی نزد خدا بروی؟ حضرت عیسی(ع) آنگاه که به آسمان می رفت فقط یک سوزن از مال دنیا در جامه او بود و همان سوزن، حجاب راه او شد.

شد حجاب راه عیسی سوزنی                      از نمد سازی تو خود را جوشنی؟

بار دیگر درویش که بیدار شد سخنان فرشته او را واداشت که آتشی برافروزد و آن نمد کهنه را بسوزاند.

شب سوم که به خواب رفته بود دیگر بار فرشته به خواب او آمد.

گفت:عزم تو کجاست ای نامدار؟                    گفت:نزدیک خدای کامگار

آن فرشته گفت: ای بس پاکباز                       چون تو کردی هر چه بود از خویش باز

تو کنون بنشین، مرو زین جایگاه                      چون تو بنشستی، بیاید پاشاه

فرشته گفت: تو هر چه داشتی برای قرب خدا و رسیدن به او از کف نهادی. حال که در راه او همه چیز را فدا کرده ای به جای آنکه تو به سوی او بروی خدا به سوی تو خواهد آمد.

چون همه سوی حق آمد پوی تو                          حق خود آید بی شک اکنون سوی تو

پاک شو از هر چه داری و بباز                              تا حقت در پاکی آید پیشباز

تا نتابد نقطه درویشی ات                                   نبود از قرب خدا بی خویشی ات

گر به فقرت نیست فخری چون رسول                    هست دینت شرک و فضل تو فضول

گر در طلب منزل جانی ، جانی

گر در طلب لقمه نانی ، نانی

این نکته به رمز گویمت تا دانی

هر چیز که اندر پی آنی ، آنی

افسوس که آنچه برده ام باختنی است

بشناخته ها تمام نشناختنی است

برداشته ام هر آنچه باید بگذاشت

بگذاشته ام هر آنچه برداشتنی است

ثروتمند واقعی کسی است که هیچ حادثه بیرونی ثروت او را نابود نکند.

خوشبین کسی است که فکر می کند خرمگس به دنبال راهی برای بیرون رفتن از اتاق است.

آنان مرا دیوانه می پندارند چرا که روزهایم را به طلا نخواهم فروخت.

و من آنها را دیوانه می پندارم چرا که فکر می کنند روزهایم قیمتی دارد.

الهی به زیبایی سادگی!
به والایی اوج افتادگی!
رهایم مکن جز به بند غمت
اسیرم مکن جز به افتادگی!

ای بندگان خدا! هم اکنون که زبانها آزاد و بدنها سالم و اعضا فرمان می برند و میدان فعالیت باز ات بکوشید.

رستگار شد آنکس که نفس خود را پاک کرد.