ابلیس رانده شده از آسمان در اندیشه عبرانیان و بعد در آیین مسیحی پیام آور بدی و گناه و رو در روی نیکی و دادگری خداوند قرار دارد . در این روایت ها شیطان دشمن خدا و انسان و نیز فرشته ایست که از آسمان فرو آمد و موسوم به فرشته مطرود یا مقرب است . در دوره شهریاری عبرانیان شیطان دشمن خدا نیست ! و از همه مصائبی که بر عبرانیان می رود به عنوان مشیت خداوند یاد می شود . عبرانیان از آغاز خدای خود را نیایش میکرده و کیش آنان در برابر نظام چند خدایی خاور نزدیک قرار داشت و با آن که این خدایان را قبول نداشتند نیایش آنان را توسط اقوام دیگر را تقبیح نمی کردند . در نزد عبرانیان این خدایان فرومایه تر از خدای عبرانیان بودند . اگر به بخش های لاویان و اشعیا و تواریخ و پادشاهان در کتاب مقدس نگاهی بیاندازید و سرگذشت خانه داجون و بعل را بخوانید در میابید که این شیاطین و خدایان دوزخی چگونه مورد پرستش قرار می گرفتند و برای بعل و داجون و بعلزبوب و عزازیل قربانیان و پرستشگاه هایی به پا می کردند . اگر سرگذشت داوود پیغمبر را در عهد عتیق بخوانید متوجه خواهید شد که داوود در اوایل جوانی خود تحت تاثیر زنان بی شمار خود در حرمسرا قرار گرفت وبا ایشان به حدی انس بگرفت که خدای خود را فراموش کرد و زنان ساحره و جادوگر او را وا داشتند که برای بعل و دیگر خدایان و بتها عبادتکده هایی بر پا دارد و اینچنین شد که داوود خدای یکتا را فراموش کرد و درپیری و به سالخوردگی که رسید توبه کرده و بتها و عبادتکده های کفر را در هم شکست و برای خدا قربانی سوزانید.