چندی است مرغ فکرتان در دام مانده

از دفتر اندیشه ام خطی نخوانده

مردم سلونی قبل انتم تفقدونی

قرآن منم ناطق؛ لماذا قاتلونی

الحکم لله را چه بد تفسیر کردید

هر آیه را با ذوق خود تعبیر کردید

تنها ز مردی نام آن بر دوش دارید

خوابید و تیغ فتنه در آغوش دارید

صد جامه پوشیدید هر دم رنگ وارنگ

حق را گرفتید از حقیقت بر شما ننگ

ای کوفه تو معنای یک اسطوره هستی

در ادعا، نامردمی ، تزویر پستی

ای صبر در کامم چه تلخ و ناگواری

در چشم خون آلود من مانند خاری

گفتم بکارم نقش ها بر قامت داد

برچینم از هر آشیان افسون بیداد

وامانده ام کشتی شکست و بادبان سوخت

دشمن میان موج ها صدد شعله افروخت

آئینه در دست من و شهری پر از کور

گویم سخن با مردمان خفته در گور

جز کوه و نخلستان کسی دردم نداند

آوای تلخم تا ابد در چاه ماند

آه ای خدا بشنو نوای بی نوایم

دردیست بر جانم که محتاج دعایم

دیگر مرا از دست این دنیا رها کن

با مردمانی نیک سیرت آشنا کن

تا قصه گویم با نبی از رنج یک مرد

مردی که با آواز باران گریه می کرد