کعبه سنگی است که ره گم نشود...

حسین علیه السلام ، یک درس بزرگتر از شهادتش به ما داده است، و آن نیمه تمام گذاشتن حج ! و به سوی شهادت رفتن است. حجی که همه ی اسلافش، اجدادش، جدش و پدرش برای احیای این سنت، جهاد کردند ، این حج را نیمه تمام می گذارد و شهادت را انتخاب می کند. مراسم حج را به پایان نمی برد تا به همه حج گزاران تاریخ، نماز گزاران تاریخ ، مومنان به سنت ابراهیم بیاموزد که اگر امامت نباشد، اگر رهبری نباشد، اگر دین نباشد، اگر حسین علیه السلام نباشد و اگر یزید باشد، چرخیدن بر گرد خانه خدا با خانه بت مساوی است. در آن لحظه که حسین علیه السلام حج را نیمه تمام گذاشت و آهنگ کربلا کرد، کسانی که به طواف، همچنان در غیبت حسین علیه السلام ادامه دادند مساوی هستند با کسانی که در همان حال بر گرد کاخ سبز معاویه در طواف بودند.

اصلا مگر حقیقت طواف گرد کعبه چیست؟ یعنی ارزش سنگی بی جان آنقدر است که به بهانه آن می شود ولی خدا را رها کرد؟ امامی که تجلی کننده خداست، حقیقت دین و حقیقت کعبه است. چه کورند و نادان آنها که نمی بینند و نمی فهمند.

کعبه سنگی است که ره گم نشود

حاجی، احرام دگر بند، ببین یار کجاست...

و فقط همین: آنجا که حسین علیه السلام در صحنه است، اگر در صحنه نباشی، هر کجا می خواهی باش. چه ایستاده به نماز، چه نشسته در شراب، هر دو یکی است.