شبی یکی از بزرگان راه حق خواب دید که در راهی می رود که یک فرشته در برابر او ظاهر شد و گفت:عزم کجا داری؟

پیر گفت: عزم من رفتن به درگاه خداست.

آن فرشته گفت آخر شرم دار                         تو شده مشغول چندین کار و بار

این همه اسباب و املاکت بود                        پس، هوای حضرت پاکت بود

کار و بار خویش می داری عزیز                       قرب حق باید به سر باریت نیز

این همه لنگر ز تو آویخته                               چون شوی با نور حق آمیخته؟

فرشته گفت: تو که این همه مال و منال و تعلقات دنیوی داری، چگونه با این همه بستگی ها و دلبستگی ها می خواهی نزد خدا بروی؟ رسیدن به حق کار سبکباران است.

پیر درویش از این سخن فرشته سخت به تشویش شد. روز دیگر همه دارایی و هستی اش را در راه خدا داد و یک پاره نمد برای خود باقی گذاشت.

چون شب دیگر بخفت آن پاکباز                       آن فرشته در رهش افتاد باز

گفت : هان! قصد کجا داری چنین؟                  گفت: قصد قرب رب العالمین

فرشته گفت: تو با این نمد می خواهی نزد خدا بروی؟ حضرت عیسی(ع) آنگاه که به آسمان می رفت فقط یک سوزن از مال دنیا در جامه او بود و همان سوزن، حجاب راه او شد.

شد حجاب راه عیسی سوزنی                      از نمد سازی تو خود را جوشنی؟

بار دیگر درویش که بیدار شد سخنان فرشته او را واداشت که آتشی برافروزد و آن نمد کهنه را بسوزاند.

شب سوم که به خواب رفته بود دیگر بار فرشته به خواب او آمد.

گفت:عزم تو کجاست ای نامدار؟                    گفت:نزدیک خدای کامگار

آن فرشته گفت: ای بس پاکباز                       چون تو کردی هر چه بود از خویش باز

تو کنون بنشین، مرو زین جایگاه                      چون تو بنشستی، بیاید پاشاه

فرشته گفت: تو هر چه داشتی برای قرب خدا و رسیدن به او از کف نهادی. حال که در راه او همه چیز را فدا کرده ای به جای آنکه تو به سوی او بروی خدا به سوی تو خواهد آمد.

چون همه سوی حق آمد پوی تو                          حق خود آید بی شک اکنون سوی تو

پاک شو از هر چه داری و بباز                              تا حقت در پاکی آید پیشباز

تا نتابد نقطه درویشی ات                                   نبود از قرب خدا بی خویشی ات

گر به فقرت نیست فخری چون رسول                    هست دینت شرک و فضل تو فضول